Wat is het precies, waar we les in geven bij Mirkrida? Onze traditie heet ‘Sittan’. Maar voordat ik uitleg wat dat is, geef ik eerst belangrijke achtergrondinformatie.
Seidr is een term die de laatste jaren aan populariteit en bekendheid heeft gewonnen. Met name door series zoals Vikings. Het tattooeren van een Vegvisir of Valknut wordt door veel mensen gedaan, net als het dragen van een Mjolnir om de nek.
Deze symbolen zijn dikwijls uitingen van bewondering voor ‘de cultuur van de Vikingen’, die in feite zeevaarders en boeren waren uit delen van, voornamelijk, Scandinavië. Elk met een eigen cultuur en verschillen op het gebied van afkomst, taal en culturele gebruiken. En hoewel sommigen van hen zeker Seidr zullen hebben beoefend, weten we vandaag de dag niet wat ze precies deden. Omdat de meeste bronnen over Seidr geschreven zijn in een Scandinavische taal, en omdat series zoals Vikings zoveel bekendheid genieten, denkt men vaak dat het uitsluitend iets Scandinavisch is, en ook dat er maar een vorm van Seidr bestaat.
Ik heb zelf onderricht gehad in Scandinavische vormen van Seidr, en ik heb heel veel (oorspronkelijk) Scandinavische bronnen gelezen, en blijf dit laatste ook doen.
Toch is de Seidr die ik beoefen en waar ik les in geef niet Scandinavisch of Noords.
Er bestaan vele verschillende stromingen en vormen van Seidr.
Elk van deze stromingen is gevormd onder invloed van migratiestromen, culturele uitwisseling, lokale situaties en gebruiken, oorlog, taal, voedsel en persoonlijke ervaringen.
Wat erg belangrijk is om te begrijpen, is dat cultuur en identiteit nooit vaststaan. Dit zijn illusies die we vaak zelf in stand houden door mensen uit te sluiten van bepaalde culturele gebruiken en tradities, en door ons vast te klampen aan historische bronnen. Cultuur en identiteit zijn per definitie dynamisch en altijd in beweging. Wanneer een nieuw iemand in onze traditie geïnteresseerd is voelen sommige mensen zich bedreigd. Dit soort gedachtegoed vormt echter de basis voor discriminatie, wantrouwen en andere vormen van uitsluiting. Cultuur en tradities zijn per definitie aan verandering onderhevig. Voor rituelen geld dit nog sterker, omdat ze onder immaterieel erfgoed vallen. Immaterieel erfgoed kent een sterke orale traditie, is gebaseerd op (gedeelde) ervaring, en wordt doorgegeven door het te doen.
En dit is meteen een punt waarop er frictie ontstaat. Momenteel is het zo dat sommige mensen denken dat Seidr alleen iets Noords is, hierbij zien zij de verbinding met centraal en west Europa over het hoofd. Als zij iemand uit deze regio tegenkomen die een vorm van Seidr beoefend, zien sommigen dat als een bedreiging van ‘hun traditie’. Andersom denken veel mensen uit west- en centraal Europa dat zij geen eigen rituele tradities ‘hebben’.
Niks is minder waar.
Vanuit beide zienswijzen wordt de beoefenaar uit west of centraal Europa vervolgens gebombardeerd met vragen over historisch brongebruik. Waar komt het vandaan wat je doet? Wie ben jij? Wie denk je wel dat je bent, dat je aan onze traditie zit?
Dit is een ontzettend triest verschijnsel wat het huidige klimaat van wantrouwen weerspiegelt. Dat waar het daadwerkelijk om gaat: contact met de geesten, met het land, met de voorouders; om te helen, te ontwikkelen en te groeien wordt volledig buiten beschouwing gelaten.
Niemand kan bewijzen dat wat hij of zij doet “echt” is. En daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat om verbinding. En spirit sluit niemand uit als er verbinding is.
Wat hierbij belangrijk is om te vermelden, is dat culturele toe-eigening en culturele commodificatie helaas echte problemen zijn. Dit betekent echter niet dat je op een missie moet gaan om iedereen aan te vallen waarvan je denkt dat hij dingen verkeerd doet. Het is niet aan jou om hierover te oordelen, tenzij het overduidelijk is dat mensen, land of planten worden uitgebuit om geld te verdienen.
Als het gaat om het beschermen van rituele tradities tegen culturele toe-eigening, kan ik alleen voor mezelf spreken over hoe ik hiermee omga: over het algemeen betekent dit dat ik online informatie schrijf en deel waarvan ik denk dat dit in het voordeel en welzijn is van iedereen die het leest , ongeacht hun achtergrond of intenties. In mijn basiscursussen over Sittan deel ik veel meer, maar nog steeds niet alles wat er te weten valt. Ik deel meer met mijn Nederlandse studenten dan met mijn online internationale studenten, simpelweg vanwege taalbarrières, de onmogelijkheid om bepaalde dingen online te delen en omdat sommige rituelen alleen bedoeld zijn om in een fysieke, persoonlijke setting door te geven.
Dit betekent ook dat ik onmogelijk een traditie kan doceren die ik niet ken. Ik kan bijvoorbeeld geen IJslandse Seidr onderwijzen, aangezien deze traditie zich anders heeft ontwikkeld dan mijn eigen Sittan-traditie en ik er niet in ben opgeleid. Daarom zul je in mijn werk nooit IJslandse staafmagie tegenkomen, maar wel Stiepeltekens, een Nederlands systeem van beschermende symbolen.
In conclusie: er heeft dus nooit een Germaans oervolk bestaan dat alles op dezelfde manier deed, er bestaan geen ‘pure’ bronnen over Seidr van voor het Christendom, en er bestaat geen handleiding voor hoe de Vikingen het deden. En dit alles hebben we ook niet nodig om in het hier en nu Seidr te beoefenen.
Wat we wel weten is dat Seidr heel erg oud is, en haar wortels vindt in continentaal Europa. Hoe oud Seidr precies is weten we niet. En eigenlijk is dat ook niet het belangrijkste. Het idee dat een bepaalde ouderdom meer waarde geeft aan een bestaande traditie is achterhaald, uiteindelijk kom je daar niet zover mee. De oorsprong zul je nooit in een geschreven bron vinden, want de meeste mensen konden niet schrijven tot ver in de middeleeuwen. Je zult het dus echt met je eigen ervaring en het contact met de geesten moeten doen en daar ook op durven vertrouwen.
Seidr heeft zich in de Scandinavische landen door ontwikkeld, en in elk van deze landen weer op andere manieren. Seidr is zich echter ook blijven door ontwikkelen in west- en centraal Europa. Zelfs nu, na vele jaren van heksenjacht, overheersing door andere religies en onderbroken initiatielijnen, weten we nog wat Seidr is, kunnen we erover praten, en voelen we het in onze botten. Seidr leeft!
Wanneer we Seidr alleen proberen te beoefenen vanuit ons hoofd: dus louter en alleen op basis van geschreven bronnen, dan zul je waarschijnlijk niet tot je hoogste potentieel komen. Magie, rituelen, sjamanisme, heling, dit zijn allemaal zaken die ons geleerd worden door de geesten, naast het volgen van lessen van een fysieke leraar die al ervaring heeft opgedaan.
Geschreven bronnen zijn echter wel belangrijk, omdat ze je laten zien waar je moet kijken, en wat je kunt onderzoeken. Daarnaast zijn het bronnen van kennis en inspiratie.
Dit alles betekent dat de beoefening van een rituele traditie altijd in beweging is, we zijn geen kerk of instituut, en dat is juist zo mooi.
Dit wil niet zeggen dat er geen regels zijn, of dat we maar wat doen. In tegendeel: we werken dagelijks in deze traditie om persoonlijk te blijven groeien, om in contact te zijn met ons levenspad, om anderen op te leiden, van dienst te zijn en om continu te werken aan de relaties die we hebben opgebouwd met de geesten.
Alles wat we leren gieten we in een werkbare vorm.
En deze vorm heet ‘Sittan’.
Sittan is de naam voor de stroming van Seidr die ik, Naomi, beoefen en doorgeef. Sittan is een continentaal Europese Seidr stroming. Het Zitten (Sittan), het Zingen, het Uitzitten en het Zien zijn hierin van groot belang. Sittan is de naam die de grote geesten die aan deze stroming verbonden zijn hebben doorgegeven. Deze grote geesten zijn de Moeders van Seidr (Matronen Saitchamiae) en Vrouw Holle. Ook de lokale godin Tanfana is een van de grote geesten van Sittan, evenals de zieneres Veleda, die door Tacitus werd beschreven.
Sittan is nauw verbonden met de lokale natuur, met landgeesten zoals de Witte Wieven, met de bergen van Duitsland en de grafheuvels en hunebedden van Nederland.
Sittan komt voort uit dat wat de geesten mij leren en geleerd hebben, uit de lijn van mijn voorouders uit Duitsland, Sittan komt voort uit de stokken die mijn Uropa maakte.
Heling is een belangrijk onderdeel van Sittan, evenals de kleur wit.
Sittan kent vele raakvlakken met andere Seidr stromingen, evenals met verschillende Sjamanistische stromingen.
In Sittan werken we bijvoorbeeld met geesthuizen, een staf, kruiden en trancereizen.
Wil je meer weten over de Sittan basiscursus die ik geef? Lees hier meer.
En onthoud:
| 6. | Maak geen vertoon van uw scherpzinnigheid; wees voorzichtig; de wijze mens zwijgt Op het terrein van een ander, en veroorzaakt geen boosheid. Een mens heeft geen betere vriend dan het gezonde verstand |
Bronnen:
Indiculus, Luit van der Tuuk
Northsea Water in my Veins, Imelda Almqvist
Germania, Tacitus
Die Externsteine: Sagen, Überlieferungen, Erkenntnisse, Arpad Baron von Nahodyl Nemenyi
Havamal, Snorri Sturluson
0 Reacties op "Sittan: een continentaal Europese Seidr stroming"